Amorostasia 1 review: is liefde een ziekte?

Wanneer verliefde mensen door een mysterieuze epidemie verstenen, wordt de liefde gevaarlijker dan ooit. De jonge journaliste Olga Politof gaat op onderzoek uit in de hoop meer te weten te komen over de ziekte met de betoverende naam Amorostasia.

De wetenschap staat voor een raadsel. Wat klein begon, dreigt een heuse epidemie te worden: overal in Parijs blijven verliefde mensen als versteend aan de grond staan. Ze leven nog, maar ze lijken wel volledig van de buitenwereld afgesloten en hebben een bijzonder fonkeling in hun ogen. “Amorostasia” is de naam die door dokter Korda voor dit mysterieuze fenomeen boven de doopvont gehouden wordt.

Het leven van journaliste Olga Politof wordt er bepaald niet gemakkelijker op door de uitbraak van Amorostasia. Zo wordt ze, nadat een collega versteent door zijn gevoelens voor haar, net als vele andere vrouwen gedwongen een armband te dragen die haar bestempelt als een “verleidster” (en die nare associaties oproept aan de Jodensterren uit de Tweede Wereldoorlog). Bovendien brengt Amorostasia pijnlijke onthullingen over haar eigen relatie aan het licht. Wanneer ze dan ook nog eens een charmante vreemdeling ontmoet met een eerder pragmatische kijk op de liefde, brengt dat de nodige risico’s met zich mee…

Cyril Bonin, die we nog kennen van onder andere The Time Before, boort voor Amorostasia diepgewortelde gevoelens aan. Wie kent ze immers niet? De idee dat verliefdheid een ziekte is die zich van je meester maakt, het gevoel dat de grote, boze buitenwereld langzaamaan vervaagt wanneer je geliefde en jij in elkaars ogen verdrinken, of de confronterende realisatie dat de verschroeiende liefde van weleer stilaan is overgegaan in een passieloze genegenheid? Op basis van die krachtige gevoelens, die ons diep raken, schreef Bonin een opmerkelijk verhaal met een erg bijzondere premisse, dat je probleemloos meermaals ter hand neemt om nog eens een keer te lezen.

De gevoelens die aan bod komen, mogen dan misschien wel met ieder van ons resoneren, de tekenstijl van Bonin doet dat minder. Hij heeft een erg herkenbare en uitgesproken stijl die niet voor iedereen even verteerbaar zal zijn, net als het volslagen gebrek aan kleur in dit album. Vooral de proporties van de gezichten voelen soms een beetje raar, en hier en daar bespeuren we wat Oosterse manga-invloeden in de tekeningen. Hoewel inhoud lijkt te primeren op vorm, past het uitsluitend gebruik van zwart, wit en alle tinten daartussenin toch wonderwel bij een eerder melancholisch verhaal waar verstening centraal staat.

Het heeft nog lang geduurd vooraleer Amorostasia in het Nederlands tot ons kwam. Het verhaal verscheen oorspronkelijk in het Frans bij uitgeverij Futuropolis in 2013. Intussen zijn er in het Frans nog twee delen uitgekomen, waarvan het momenteel niet helemaal duidelijk is of ze ook in het Nederlands vertaald zullen worden. We hopen alvast van wel, want hoewel deze Nederlandse Amorostasia perfect als een one-shot gelezen kan worden, zijn we toch wel meer dan een klein beetje benieuwd naar het verdere verloop van deze nogal ongewone epidemie.