Wie laatst lacht review: die kat kwam weer

Een struisvogelkweker brengt zijn vrouw op een gruwelijke manier om het leven en dumpt haar lijk in een put. Maar wanneer hij thuis komt, staat ze gewoon in de keuken en vraagt ze of hij de boter niet is vergeten. Wie laatst lacht…

We beginnen ons verhaal op een druilerige nacht, net op tijd om te zien hoe struisvogelkweker Joseph Pla – maar zeg maar Pep – met een voorhamer de hersens van zijn vrouw Dora er langs haar achterhoofd uittimmert. Het leven lacht hem toe, eindelijk kan hij samen zijn met zijn geliefde! Maar wanneer hij het lijk in een oude put heeft gedumpt en terug thuiskomt, is het een helaas maar al te bekende stem die hem verwelkomt.

“Ben jij ‘t, Pepino? Je bent de boter toch niet vergeten, hè?”

Dora leeft nog. Pep begrijpt er niets van, en zijn minnares is razend. Tot ook zij het lijk in de put ziet. Ondanks hun verwoede pogingen Dora naar het hiernamaals te helpen, blijft ze terugkomen. De struisvogels staan erbij, en kijken ernaar.

Met Wie laatst lacht schrijft Zidrou een heuse thriller, weliswaar met een bijzonder donker gevoel voor humor en een opmerkelijk uitgebreid gamma aan wist-je-datjes over struisvogels. Diepgaande portretten van de hoofdrolspelers krijgen we niet, vermits de aandacht vooral op de absurditeit van de gebeurtenissen zelf gevestigd wordt, hoewel Isabela, de dochter van Dora en stiefdochter van Pep, wat breder (grinnik) uitgewerkt wordt.

De morbiditeit van het onderwerp en het feit dat de wonderbaarlijke wederopstandingen van Dora onverklaarbaar zijn, geven het geheel een beklemmend, naargeestig gevoel. De dode ogen van de struisvogels, en het ondoorgrondbare geklok dat ze maken terwijl ze alles gadeslaan, werkt dat bovendien ontzettend hard in de hand.

Dat gevoel wordt enkel maar versterkt door de opmerkelijke tekenstijl van illustrator Benoît Springer, die, toegegeven, een acquired taste is. De grove tekenstijl en monotoon gebruik van kleur (behalve het steeds terugkerende rood van het bloed van Dora, dat geregeld contrasteert met de dominante kleur van die bladzijde) geven het allemaal een beetje een noir/pulpy feel.

Een grafisch katern sluit het boekje af. Het verhaal zelf is niet zo ontzettend lang, en daarom trakteert men de lezers op wat schetsen en de tekst van “Elle était souriante“, een liedje uit 1908 van Edmond “Dufleuve” Bouchaud, dat de auteurs tot dit verhaal inspireerde.

Alleen de kaft al geeft je het vermoeden dat je met Wie laatst lacht een erg bijzonder boekje in handen hebt. Die ziet er bijzonder geragd en afgeleefd uit, met krassen, afgewitte hoeken en… Is dat een bloedvlek, of is het maar inkt?