Red Sparrow review: de Koude Oorlog is nog niet voorbij

Red Sparrow wordt in sommige geek-kringen omschreven als een Black Widow-film waarop we al veel te lang aan het wachten zijn. De eerste trailer deed wel zoiets vermoeden. We krijgen namelijk een Russische spionne voorgeschoteld die de kneepjes van het vak leerde in een speciale school. Maar komen de Marvel-fans aan hun trekken?

Rusland en zijn SVR versus …

Ik zal met de deur in huis vallen. Op die Black Widow-film zullen we nog moeten wachten tot ten vroegste Fase 4 van het MCU. Red Sparrow vertelt het verhaal van hoe de Russische Dominika eerst wordt gerekruteerd als spionne en daarna haar allianties constant verlegd. Waar die allianties uiteindelijk terechtkomen kan je eventueel ook nalezen in het gelijknamige boek van Jason Matthews. De auteur is trouwens een oud CIA-agent. Na een prachtige introductie van onze hoofdpersonages, waarover later meer, wordt Dominika door haar oom Vanya Egorov, ofte onze eigenste Matthias Schoenaerts, gerekruteerd om een Red Sparrow te worden. Dat zijn een soort van geheim agenten die in een speciale Russische school worden opgeleid om missies tot een goed einde te brengen. Die opleiding focust echter niet zo hard op vechttraining maar meer op het doorzien van mensen.

Ieder mens is een puzzel van behoeften.

Ze geven er namelijk meer les met het idee dat ieder mens een puzzel is van behoeften. En eens je die behoefte, meestal seksueel getint, bij iemand kan bevredigen, sta je gebeiteld om je dichterbij die man of vrouw te kunnen begeven. Laten die mannen en vrouwen nu net hooggeplaatsten zijn binnen de verschillende regeringen, en de Russische Federatie begint overal wel wat invloed te krijgen. Na een incident wordt Dominika echter van de opleiding weggestuurd, voornamelijk omdat ze haar lector niet genoeg gehoorzaamt. Maar ook omdat ze eigenlijk een natuurtalent is en haar oom haar wel kan gebruiken om een Russische informant te vinden binnen de geheime dienst wanneer die door een Amerikaanse spion ‘kwijtgeraakt’ is. De SVR zit namelijk met een mol die info doorspeelt naar de CIA. De CIA wil natuurlijk liever niet dat die gevonden wordt, dus krijgen we een verhaal waarin Dominika tussen twee vuren heen en weer springt en zoekt bij wie haar echte allianties zullen liggen. De Amerikanen die haar een betere toekomst kunnen geven, of haar oom, de adjunct-directeur van de SVR? 

… vs Amerika en zijn CIA

We krijgen dus een complex en zeker entertainend verhaal voorgeschoteld. Al moet ik meedelen dat Red Sparrow zeker niet voor iedereen zal zijn. Het thema is een stuk zwaarder dan ik me had voorgesteld. Dat ligt natuurlijk ook aan het feit dat ik me verwacht had aan een Marvel-achtige actiefilm. Niets was minder waar. Red Sparrow heeft wel zijn gore actiemoorden maar moet het vooral hebben van de dialogen en de topacteurs die die te berde brengen. Jennifer Lawrence draagt de film. Meer zelfs, ze is de film. J-Law is hier weer op haar best. Hopelijk is Red Sparrow niet te vroeg uitgekomen en maakt ze nog kans op een Oscar begin 2019. Matthias Schoenaerts, als haar oom, speelt ook voortreffelijk. Hij blijft een man waar we als Belg trots op mogen zijn. Ook de andere acteurs, met Joel Edgerton (Bright), Charlotte Rampling (Broadchurch) en Jeremy Irons (Justice League) op kop, zetten zeer goede prestaties neer.

De hele intro is echt een prachtig staaltje cinema.

Maar dan heb ik het eigenlijk nog niet gehad over de prachtige camera- en scènevoering die regisseur Francis Lawrence ons toont. Het beste voorbeeld daarvan is de openingssequentie van de film. We volgen de twee hoofdrolspelers, Dominika en de Amerikaan Nathaniel Nash, tot het punt waarop er iets ingrijpends gebeurt. Dominika is eigenlijk een prima ballerina. We zien haar doorheen deze prachtige scènes letterlijk in het midden van de belangstelling staan terwijl ze het beste van zichzelf geeft. Nash moet dan weer iets krijgen van zijn informant en moet daar ‘subtiel’ voor tegen de man lopen. De subtiliteit gaat echter wat verloren en hij krijgt de politie op zijn hielen. Dominika danst ondertussen de solo. Maar zodra de mannelijke solodanser ten tonele verschijnt, stijgt ook hier de spanning tot het bij beiden misgaat. De hele intro is echt een prachtig staaltje cinema.

Lawrence gebruikt een kikvorsperspectief en zet telkens zijn hoofdpersonage pal in het midden, wat voor een zeer intrigerend effect zorgt. Ik had ook het gevoel dat er een kleine bolvormige breedhoeklens werd gebruikt, waardoor de personages nog meer in het midden van het symmetrische beeld lijken te staan. Ook de muziek in de film versterkte de spanning die werd opgebouwd doorheen het introstuk. Maar ook doorheen de hele film paste de klassieke muziek met Russiche invloeden volledig in het plaatje.