The Long Way to a Small, Angry Planet review: lightfilosofie

In haar debuutroman The Long Way to a Small, Angry Planet neemt Becky Chambers ons mee naar een raciaal divers universum, en ze leert ons tegelijkertijd iets over de mens(elijk)heid.

To infinity…

Rosemary Harper wil van haar oude leven af. Ze verlaat haar geboorteplaneet Mars en wordt aangenomen als administratief bediende op het ruimteschip Wayfarer. De crew van het schip zijn wormgatbouwers; ze zorgen voor snelle ruimtewegen naar stukken universum die ver uit elkaar liggen. Ze komen dus overal, en komen daardoor ook met verschillende soorten wezens in aanraking. Wezens, ja, want in deze gigantische versie van de ruimte is de mensheid slechts een kleine soort.

Het is dus maar goed ook dat die crew heel divers is. Er zijn een aantal mensen: Rosemary komt van Mars, kapitein Ashby Santoso is afkomstig uit de Exodan fleet, die de aarde verliet toen het daar slecht begon te gaan, en algenexpert Corbin en techneuten Jenks en Kizzy zijn geboren op andere, kleinere planeten. Daarnaast hebben we ook nog Sissix, een Aandrisk, Dr. Chef, een Grum, en Ohan, een Sianat Pair. Wat dat allemaal betekent, is ingewikkeld, maar wordt in het boek goed uitgelegd. Zoveel verschillende wezens zorgt onder normale omstandigheden al voor de occasionele spanning, maar het team moet al vlug grotere obstakels overwinnen. Ze krijgen een job aangeboden om een wormgat te maken dicht bij een volk dat nog maar net deel uitmaakt van de erkende ruimtealliantie, en gekend is voor het voeren van oorlogen. Als dat maar goed komt.

…and beyond

Chambers gaat hier voor een introductie in hoe een universum met verschillende soorten en melkwegstelsels eruit zou kunnen zien.

The Long Way to a Small, Angry Planet is een alleenstaand boek, maar ondertussen is er wel al een spin-off van verschenen. Laat ik met de deur in huis vallen: dit is geen wilde rit vol intrige. Er is spanning, er is actie, maar Chambers gaat hier eerder voor een introductie in hoe een universum met verschillende soorten en melkwegstelsels eruit zou kunnen zien. Ze doorspekt het geheel met filosofie, waardoor je vaak metaforen tegenkomt voor onze huidige maatschappij en wereld (of we nu echt alleen in het universum zijn of niet). Het is een echt ensemble story, dat traag maar gestaag opbouwt om ons de personages te leren kennen. Elk teamlid van de Wayfarer krijgt een eigen verhaal met hindernissen en overwinningen, en een paar mooie twists. Niet elk personage is altijd even uitstaanbaar, maar toch wens je ook hen geen ongeluk toe. En dat is wel een kunst.

Chambers heeft het slim aangepakt door een groepsverhaal te linken aan een ruimtemissie. De personages hebben een gemeenschappelijk doel dat het beste van hen vergt. Daardoor wordt het boek geen saaie beschrijving van wezens die ronddolen en hun bestaan bepeinzen. Met die missie gaat ook actie en wetenschap gepaard (hallo, stoomcursus over wormgaten!). De auteur bewijst zich ook in die stukken, maar dat aspect is uiteindelijk niet het meest memorabele aan dit boek. De geschiedenis van de ruimtegemeenschap en de verschillende soorten en planeten is zeker even interessant. De schrijfstijl is niet zwaar, wat ik bij klassieke introspectieve boeken (à la To the Lighthouse van Virginia Woolf, om een extreem voorbeeld te nemen) altijd een afknapper vond.

…maar niet verder?

Het enige jammere aan dit boek is dat Chambers nog niet meteen een vervolg plant, want ik wil absoluut nog meer te weten komen over dit schip en deze groep personages. The Long Way to a Small, Angry Planet is een karakterstudie over tolerantie en aanvaarding, vergiffenis en verandering… in de ruimte. Een scifiboek voor de niet-professionele filosoof.

---