Sommige series zie je volledig over het hoofd. Iemand wijst je erop, maar je to watch-lijst is sowieso al veel te groot. Doe zoals ons en pers Mr. Robot daar toch nog maar ergens tussen.
Het psychologische drama over hackers komt uit de stal van zender USA Network, dat zich met het advocatendrama Suits profileerde als leverancier van kwaliteitsvol en meeslepend materiaal. Mr. Robot is opnieuw een hit en zonder meer één van de beste televisiereeksen van het jaar. Grote woorden, vooral met zoveel topseries die onze schermen vulden de afgelopen maanden.
Rami Malek speelt Elliot, computerprogrammeur overdag en ‘s nachts hackende vigilante. Elliot maakt verplichte bezoekjes aan zijn psycholoog voor zijn anti-sociale persoonlijkheid. Als hij thuiskomt hackt hij haar profielen op datingsites. Het is een drang die hij niet kan afleren, net als zijn druggebruik. De enige mensen in zijn leven zijn een jeugdvriendinnetje en zijn dealende buurvrouw. Plots wordt hij geconfronteerd met een vreemde computerhack en maakt hij kennis met de persoon erachter die zijn leven zal veranderen: Mr. Robot (Christian Slater).
De reeks is niet meer de eerste over een buitenstaander van de maatschappij, die kritiek geeft op hoe de gewone mens leeft. Elliot mag dan in het begin aardig overkomen, al snel besef je dat hij ook onbetrouwbaar en onstabiel is. Toch kun je de paranoïde en ongebalanceerde kerel geen ongelijk geven hoe hij bepaalde dingen aanklaagt. De relatie tussen het hoofdpersonage en de kijker wordt bijna persoonlijk en is erg origineel uitgewerkt. Mr. Robot is als je doordenkt helemaal niet zo vernieuwend, maar maakt inventief gebruik van oudere ideeën en brengt op verrassende wijze zelfs ode aan de inspirerende werken.
Hoofdacteur Rami Malek speelt met zo’n overtuiging dat je nooit twijfelt aan Elliot en zijn daden. Samen met zijn personage, uiteraard, maakt hij de serie zo meeslepend. Christian Slater beweegt zich als een spook doorheen de scènes, maar Mr. Robot is steeds aanwezig en duldt geen tegenspraak. Elk personage ontwikkelt en groeit, de één met een interessantere verhaallijn dan de ander. Wat Angela (Portia Doubleday) uitstak kon ons niet veel schelen, zeker niet in vergelijking met de steeds absurder wordende toeren van de Zweed Tyrell (Martin Wallström).
Het verhaal en de betekenis erachter voelt erg intelligent aan. Mr. Robot behandelt thema’s die je niet vlug tussen de soep en de patatten zal bespreken, zoals privacy, druggebruik en realiteitsgevoel. Toch voelt het ritme van de afleveringen niet volledig goed aan en worden sommige plotlijnen even volledig vergeten om te focussen op iets totaal anders. Daardoor komt de dreigende impact van dé hack soms helemaal niet zo indrukwekkend over. Gelukkig wordt die indruk rechtgezet door een ijzersterke finale die de kijker niet bij het handje neemt.
Cinematografisch is Mr. Robot ook een buitenstaander in het televisielandschap. De wereld rondom Elliot is groot en kil, de camera toont dat door geregeld veel lege ruimte over te laten in beeld. De sombere beelden werken op het gemoed en de muziek maakt het geheel gewoon af. Elektronische muziek wordt afgewisseld met pareltjes boven prachtige of veelbetekenende beelden. Draai The Cure bij een hartverscheurende flashback en je kijkt de rest van de aflevering uit met een wrang gevoel in je maag.
Achteraf gezien is er heel wat gebeurd in het eerste seizoen van deze reeks, maar ook weer niet. De tien afleveringen zijn uiteindelijk de perfecte introductie, die nooit verveelt, naar de storm die zal komen. Er zijn plotwendingen van jewelste (doorgewinterde kijkers zullen het één en ander wel zien aankomen) en enkele personages doen de meest vreemde dingen ooit, maar alles wijst erop dat het nog indrukwekkender kan. Om nog maar te zwijgen van de talloze cliffhangers op het einde. Alleen hopen we uit de grond van ons hart dat Mr. Robot geen tweede Suits wordt en vast komt te zitten in een eindeloze herhaling van de elementen die de serie speciaal maakten.
