Het zit er alweer op. Dit jaar zag ik een recordaantal films op het Film Fest Gent, een bewijs dat het festival elk jaar beter en diverser wordt. Ook het publiek evolueert mee: volgens het festival zelf komen ook steeds meer jongeren van het filmaanbod proeven. Tijdens week 2 zag ik er 7 (God’s Own Country was helaas uitverkocht voor ik wist of ik kon gaan, waardoor mijn lijstjes 9 en 7 films bevatten. De perfectionist in mij huilt.), en ook die heb ik voor jullie gerangschikt.
1. Three Billboards Outside Ebbing, Missouri – 9/10 (10/01/18 in de bioscoop)
De laatste film die ik zag op Film Fest Gent was meteen ook een van mijn favorieten. Na alle lof op de verschillende grote filmfestivals waren mijn verwachtingen hoog, maar Billboards heeft ze ingelost. Mildred Hayes wil antwoorden over de dood van haar dochter en pakt via grote billboards de politiecommissaris aan. Ze laat niet over zich heenlopen. De mix tussen wraakdrama, zwarte komedie en whodunit lijkt op papier een onmogelijke mix, maar werkt hier wonderwel. Het ene moment moet je luidop lachen, en het andere lopen de tranen over je wangen. Want jawel, vanaf nu klasseer ik deze film onder films die mij stilletjes breken. Verschillende personages hebben een eigen verhaallijn, en soms komen bepaalde wendingen totaal onverwacht en word je erdoor overmand. Niet alle grappen werken (Peter Dinklage krijgt wel heel veel dwergenmoppen naar zijn hoofd geslingerd), maar Mildred is zowat de verpersoonlijking van savage, en bij een vrouwelijk personage vind ik dat dat eens tijd werd.
Zoals bij zijn vorige films kan regisseur Martin McDonagh rekenen op een topcast. Andere actrices zullen serieus hun best mogen doen om Frances McDormand van het Oscarbeeldje weg te houden. Haar vertolking is zo goed dat ze bij mij alvast bovenaan komt te staan. Maar dé ster van deze film is Sam Rockwell. De acteur is sinds Iron Man 2 (don’t judge) een persoonlijke favoriet, en door deze film krijgt hij eindelijk de aandacht die hij verdient. Zijn verhaallijn is de meest complete van allemaal en de veelzijdigheid die hij toont, zullen hopelijk ook hem in de running voor een gouden beeldje brengen. Ook Woody Harrelson bewijst nog eens wat een goede acteur hij is. Three Billboards Outside Ebbing, Missouri heeft echt indruk op me gemaakt, dus laat deze niet aan je voorbij gaan.
2. Thelma – 9/10 (29/11 in de bioscoop)
Niet-Amerikaanse cinema proberen we natuurlijk ook te promoten, zeker wanneer die zo origineel is als Thelma. Deze Noorse scifithriller is een van de meest gewaagde coming-of-agedrama’s die ik recent gezien heb. De beste thriller van het festival is voor mij nog steeds The Killing of a Sacred Deer, maar deze komt dicht in de buurt. Wanneer de christelijk opgevoede Thelma begint aan de universiteit, gaat er een hele nieuwe wereld voor haar open. Eerst heeft ze het moeilijk om vrienden te maken en voelt ze zich ontzettend eenzaam. Het gaat zo ver dat Thelma epileptische aanvallen krijgt.
En dan komt Anja in haar leven. Ze worden al snel vrienden, en stilaan ook meer dan dat. Uit vrees voor haar ouders wil ze die gevoelens echter onderdrukken, maar daardoor ontluikt ze bovennatuurlijke krachten in zichzelf. En daar zit meer achter dan ze eerst denkt… Ik kan maar één minpunt geven over deze film: in de eerste helft hadden een paar scènes getrimd mogen worden. Maar dan ben ik eigenlijk al aan het muggenziften. De regiestijl, setting, het verhaal, de acteurs: alles zit goed. De balans tussen thriller, lichte horror, scifi en romance is opmerkelijk. Ga erheen.
3. The Shape of Water – 8,5/10 (februari ’18 in de bioscoop)
Dit hedendaags sprookje krijgt de prijs voor verrassing van het festival. De synopsis van The Shape of Water was op zijn minst speciaal te noemen. Een mens en een zeewezen die verliefd worden, dat hadden we niet meer gezien sinds De kleine zeemeermin. En gelukkig is de liveactionversie helemaal geloofwaardig en geschikt voor volwassenen. (Neem alsjeblieft je kinderen niet mee naar deze film.) Deze film vertelt uiteindelijk vooral het verhaal van Elisa, een vrouw die niet kan praten. We zien de manieren waarop haar leven net hetzelfde is als alle andere vrouwen én de manieren waarop ze zich anders voelt. Samen met haar vriendin Zelda poetst ze ’s nachts geheime labo’s van de overheid, en daar ontdekt ze op een nacht het zeewezen dat door de organisatie gevangen is. Ook hij kan niet praten, en Elisa herkent een gelijke. Samen met haar buurman, Zelda en een van de wetenschappers bedenkt ze een plan om hem te bevrijden.
Het script voor The Shape of Water is uitstekend. De dialogen zijn natuurlijk, het verhaal gaat goed vooruit en vervalt grotendeels niet in clichés. Je voelt mee met een wezen dat amper communiceert en waar je haast niks over weet, en dat is wel een verdienste. Ook geweldig is de cast die Del Toro heeft verzameld: Sally Hawkins draagt de film zonder een woord te zeggen, Octavia Spencer laat haar humoristische kant nog eens zien, Richard Jenkins brengt erg veel nuance als de eenzame buurman, Michael Stuhlbarg haalt zijn talenknobbel boven als wetenschapper en Michael Shannon gebruikt zijn volle gestalte en talent om de antagonist te spelen. Een aangename en bij momenten emotionele manier om twee uur door te brengen.
4. Logan Lucky – 8/10 (01/11 in de bioscoop)
Deze nieuwste van Steven Soderbergh is wellicht de meest vermakelijke film die ik op het filmfestival gezien heb. Logan Lucky heeft niet bijster veel diepgang, maar als het verhaal goed zit, hoeft dat ook niet altijd. Dit heist-verhaal over een egoïstische Robin Hood die geld steelt van het racecircuit, heeft het stiekem wel over de relatie tussen broers, exen, vaders en dochters en hoe ver je voor hen zou gaan. Dat alles in een vlotte, quirky film met een unieke stijl. En met heel veel humor. Logan Lucky is oprecht grappig. Dat is zeker ook de verdienste van de cast. Soderbergh heeft een geweldig en verrassend ensemble bij elkaar gebracht.
Van Channing Tatum weten we ondertussen al dat hij komische timing heeft, maar Adam Driver en Daniel Craig hebben we respectievelijk weinig en nog nooit in zo’n rol gezien. Driver moet het vooral hebben van droge humor, aangezien zijn personage ook een beetje een trage lummel is, maar Daniel Craig straalt een en al zelfvertrouwen uit. Riley Keough, Katie Holmes en Farrah Mackenzie bieden het nodige tegenwerk voor al die testosteron, dat ook nog versterkt wordt door Sebastian Stan en Seth McFarlane, die racepiloten spelen. McFarlane heeft zijn Engels accent hopelijk ook wel als grap bedoeld, want dat lijkt nergens naar. Naar het einde toe passeert Hilary Swank nog even de revue, en eigenlijk doet ze je spijt hebben dat ze er niet van in het begin bij was.
5. Call Me By Your Name – 8/10 (14/02/18 in de bioscoop)
Een van de films waar de filmfans bij Geekster het meest naar uitkeken was deze LGBTQA-film van Luca Guadagnino. We kunnen meteen duidelijk zijn: de film is de hype waard, alleen al voor de sfeerschepping, de acteerprestaties en de manier waarop homoseksualiteit in beeld wordt gebracht. De jonge Elio ontdekt gaandeweg en zonder veel drama zijn gevoelens voor Oliver, de researchassistent van zijn vader. Alhoewel dat op sommige momenten misschien iets te subtiel gebeurt, is het een ongebruikelijke maar mooie keuze om de ontluikende seksualiteit van Elio niet in te laten slaan als een donderslag bij heldere hemel. De relatie van Elio en Oliver wordt voorgesteld als spannend, onvermijdelijk, niet zonder moeilijkheden maar ook natuurlijk, warm.
We zien een liefdesverhaal met ups en downs, en die reis is ontzettend meeslepend. Timothée Chalamet is een ware revelatie. Op zijn 21e legt hij ongelofelijk veel diepgang en naturel aan de dag. Hij moet totaal niet onderdoen voor zijn tegenspeler Armie Hammer, die hier iets minder te doen krijgt, maar Chalamet helpt om nog hogere hoogten te bereiken. Ook Michael Stuhlbarg, die de vader van Elio speelt, is fantastisch. Eén scène tussen vader en zoon in het bijzonder zal je niet snel vergeten. Net zoals de film in het algemeen.
6. I, Tonya – 7,5/10 (releasedatum nog onbekend)
Een tragikomedie over een van de bekendste sportschandalen ooit (vooral in de VS), het is een gewaagde keuze. I, Tonya is meer dan dat: de film vertelt het levensverhaal van Tonya Harding, de atlete die in het oog van de storm belandde en een laughing stock werd in haar thuisland. De Australische regisseur Craig Gillespie waagde zich eraan. Het is grotendeels een geslaagde onderneming. De zwarte humor druipt inderdaad van het scherm, maar de reactie erop hangt af van het soort mensen in het publiek. Want Tonya was misschien een redneck, weinig gracieus, maar ze heeft haar hele leven misbruik en geweld gekend, zowel van haar moeder als van haar man.
De eerste keer dat we daarmee geconfronteerd worden, is onverwacht. Een paar mensen in het publiek lachten, terwijl anderen ongemakkelijk heen en weer schuifelden. Naarmate dat geweld toeneemt, wordt de film minder grappig, en dat leek mij ook de bedoeling van de regisseur. Het is een grappig maar hard en uiteindelijk ook all over the place portret geworden van een ambitieuze atlete. Wat je ook van de vertelling vindt, Margot Robbie zal je hart breken met haar fantastische vertolking; de personages van Alison Janney en Sebastian Stan zal je soms haten en soms appreciëren.
7. Professor Marston & the Wonder Women – 7,5/10 (releasedatum nog onbekend)
Het overweldigende succes van Wonder Woman heeft deze film zeker geen windeieren gelegd. Nu het personage wereldwijd nog meer fans heeft vergaard, is een film over de bedenker van Diana Prince zeker relevant. En vooral als dat verhaal al even uniek is als dat van de prinses van Themyscira en geregisseerd werd door een vrouw, Angela Robinson. Professor William Molton Marston en zijn vrouw Elizabeth huren een nieuwe researchassistente in, maar al snel wordt het ingewikkeld: Olive valt voor het echtpaar, en omgekeerd. De film gaat voornamelijk over hun relatie, de gevolgen van polyamorie en hoe ze verder moeten als de backlash er komt. Professor Marston is belangrijk omdat polyamorie naar mijn weten zelden op zo’n niet-veroordelende manier in beeld gebracht is. De cast is top, maar uiteindelijk wil de film te veel doen en tonen. Alles gebeurt aan een rotvaart, en hoewel het geheel daarom nooit saai is, had een beperktere focus het verhaal goed gedaan.
Bekijk ook zeker mijn favorieten van Film Fest Gent uit week 1. Tot volgend jaar!
